صنعت زغال‌سنگ

زغال سنگ به عنوان ماده اولیه صنعت فولاد، از اهمیت بالایی برخوردار است. البته در ایران به دلیل وجود منابع گازی فراوان، غالب فولادسازی‌ها به روش احیاء مستقیم انجام و با استفاده از گاز طبیعی فرآیند احیاء فولاد انجام می‌شود. با این وجود به طور تقریبی سالانه 4 میلیون تن زغال سنگ در کشور مصرف می‌شود که تقریبا نیمی از آن از کشورهای دیگر تأمین می‌شود. وجود محدودیت‌های صادراتی و کیفیت نسبتا پایین زغال سنگ داخلی توان رقابت را از آن‌ها سلب کرده و باعث شکل‌گیری دست بالاتر فولادسازان در نرخ‌گذاری محصولات شده است. پیشنهاد زغال سنگی افزایش نسبت نرخ کنسانتره زغال سنگ به 33.5 درصد شمش فخوز است که طبیعتا مورد پذیرش فولادسازان، نمی‌باشد. به هر حال در صورت رشد احتمالی این نرخ و همچنین رشد دلار نیما، انتظار رشد نرخ و حاشیه سود می‌رود و این موضوع می‌تواند به جذابیت‌های صنعت بیافزاید.

موضوع مهم دیگر روند تولید و فروش در صنعت است. شرکت‌های زغال سنگی دارای تجهیرات مکانیزه برداشت از صنعت هستند که نیاز به اورهال و تعمیرات و نگهداری دارند. در سالیان گذشته به دلیل تحریم‌های اقتصادی گسترده، رشد و به روز رسانی تجهیزات و تکنولوژی در شرکت‌ها، از چالش‌های اصلی صنعت بوده و باعث کاهش فروش و به تبع آن سودآوری نمادها شده است. بنابراین پیش از اقدام به سرمایه‌گذاری در این شرکت‌ها باید از برنامه شرکت برای برداشت و تولید در ماه‌های آتی اطلاع کسب کرد.

از مزیت‌های صنعت نیز می‌توان به تقسیم سود بالا و دلاری بودن نرخ محصولات اشاره کرد که نمادها را برای اختصاص دادن بخش هر چند کوچک از پورتفوی به آن‌ها مناسب می‌سازد.